Mensen maken een organisatie, immers zonder mensen is er niets. En een succesvolle organisatie beschouwt, als het goed is, de ontwikkeling van haar medewerkers als prioriteit no. 1. Immers zonder is er niets: geen groei, geen innovatie, geen rendement, geen toekomst.
Het is dus belangrijk om voortdurend te kijken of de doelen nog wel gehaald worden met de beschikbare competenties binnen de organisatie of dat er wat aan gedaan moet worden om klaar te zijn voor de toekomst. Een continu proces waar iedereen bij betrokken moet zijn.
Uit onderzoek blijkt echter een trend zichtbaar dat de regie over het up-to-date houden van kennis en vaardigheden steeds meer verschuift van de werkgever naar de medewerker zelf. Het is dus niet de organisatie maar de medewerker die bepaalt wat hij/zij nodig heeft. Dat lijkt mij een risicovolle ontwikkeling. Natuurlijk heeft de medewerker een verantwoordelijkheid zich een leven lang te blijven ontwikkelen maar zonder richting en prioriteit van het management loop je het risico dat als een medewerker zichzelf blijvend ontwikkelt het niet past bij de ambities van de organisatie. Bedrijven als Philips en Schiphol kunnen daarover meepraten. Maak er dus een gedeelde verantwoordelijkheid van en denk samen na waar het met de onderneming naar toegaat en wat daarvoor nodig is. Het zou toch vreselijk zijn dat je onverwachts geconfronteerd wordt met mensen met de verkeerde competenties?
Maak er de “Prio Nummero Uno” van en rol de rode loper uit voor de HRD-professional en geef deze een prominente plek in het MT zodat de ambities ook door de juiste mensen kunnen worden gerealiseerd. Dat is beter en goedkoper dan allerlei noodverbanden te moeten aanleggen en hijgend achter de feiten aanlopen.
