Ik had onlangs een discussie met iemand over religie en het feit dat er zoveel mensen zijn die de kerk de rug toe hebben gekeerd, maar dat de belangstelling voor zingeving, inspiratie en spiritualiteit in een mensenleven nog steeds groeiende is. Daarbij kwam ook ter sprake dat van de afgedrevenen een teleurstelling zich meester had gemaakt dat als die God dan bestond waarom er dan toch nog zoveel ellende in de wereld was.
Maar waarom laat onze helaas verscheiden nationale troubadour A. Hazes Sr. dan in zijn befaamde smartlap een vlieger op met een brief aan zijn moeder die in de hemel is? En waarom zie ik ieder jaar vele duizenden fietsers de flanken van de Alpe d’hu(z)ez trotseren met het vaste geloof dat hun dierbaren daar in de hemel iets van mee zullen krijgen?
Men gelooft in ieder geval in iets dat boven hen uitstijgt qua voorstellingsvermogen voor zover dat überhaupt noodzakelijk is. Men heeft daar niet het antieke en traditionele beeld van een kerk, een dominee of pastoor bij nodig. Heeft men het instituut met al haar rituelen vaarwelgezegd maar ook het geloof? Het lijkt erop dat velen de baby met het badwater hebben weggegooid zonder te erkennen dat men ergens in gelooft of wil geloven.
We kennen allemaal deze ervaringen van mensen die eindelijk een alibi lijken te hebben gevonden om niet meer in die ene God te hoeven geloven en over mogen gaan tot de orde van alledag om zo ook dit hoofdstuk in hun leven als afgedaan te kunnen beschouwen. Het ruimt lekker op en maakt het leven weer een beetje overzichtelijker.
Maar doen mensen zichzelf niet te kort om deze inspiratiebron links te laten liggen?
Ook ik heb het geloof als pap op jonge leeftijd ingegoten gekregen zonder daar vreselijk veel vragen en kritische kanttekeningen bij te plaatsen. Ook ik heb vaak getwijfeld over de zin en onzin van geloven en ook ik ben meerdere keren afgedreven geweest. Maar wat ik altijd heb gehouden is een lijntje, dun of dik, richting het geloof.
Het openbaarde zich in al die jaren in veelsoortige verschijningen van heel positief en opwindend tot kritisch en vrijwel afwezig of zelfs slapend en comateus. Maar wel altijd aanwezig. In de tijd heb ik geleerd en ervaren dat het geloof voor mij een inspiratiebron is die mij in blijde maar ook in donkere tijden kracht of inzichten geeft waar ik iets aan had. Voor mij is dit het geloof maar ik haal ook kracht en inspiratie uit andere bronnen zonder daarbij af te vragen van wie of waar het afkomstig is. Helpt het mij dan laat ik het binnen, zo niet dan laat ik het liggen en ga ik voort met het leven. Een leven zonder inspiratie is een leven zonder water en zonder zuurstof.
Ik wens iedereen dan ook toe om deze, voor mij in ieder geval rijke bron, niet terzijde te schuiven als totaal ongeschikt of onbruikbaar maar laat het toe en doe er je voordeel. Wegdoen kan altijd nog.
