In de krant stond een bericht over een jonge studente die vermist werd in Frankrijk. Haar moeder had al twee dagen niks van haar gehoord en had bezorgd de politie gebeld. Een paar dagen later werd de opsporing opgeheven want de vrouw was terecht: ze was vergeten aan haar moeder door te geven dat ze een paar dagen zonder bereik zou zijn.
Mijn vrouw en ik waren voor het eerst in de Dolomieten en voor het eerst om er te wandelen en voor het eerst in jaren ook zonder kinderen. Een geweldige ervaring om in dit prachtige gebied nu eens in de zomer te zijn i.p.v. in de winter.
Tegelijkertijd was onze dochter op reis in Azië met een vriendin. We hadden zo eens in de zoveel dagen via whatsapp contact met haar. Daarnaast gebruikte mijn vrouw ook de app “zoek je vrienden” waarop je dan kunt zien waar onze dochter zoal verbleef. Op deze manier hielden we contact zou je kunnen zeggen. Niet met een vooraf afgesproken frequentie of tijdstip maar je had zo wel een beetje het gevoel een oogje in het zeil te houden.
Na een paar dagen stokte de stroom van foto’s en korte berichten, het tijdstip waarop mijn dochter voor het laatst whatsapp had gebruikt én de locatiewijzer van de “zoek je vrienden-app” was uitgeschakeld.
In het begin denk je nog van: “Ach ze zal wel in de rimboe zitten zonder bereik”, maar na verloop van tijd begint je bezorgdheid toch toe te nemen. Je denkt dan: “Het zal toch niet waar zijn dat dit ons gaat gebeuren !” Om elkaar niet al te veel op te naaien en de gemoederen rustig te houden, houd je je onheilsgedachten zo veel mogelijk voor jezelf. Zo hadden we afzonderlijk van elkaar de begrafenis al 4 keer geregeld, de politie uitgelegd dat ze verdwenen was maar geen idee waar en ook stilletjes bedacht dat als we niet snel iets zouden horen we eerder dan gepland naar huis toe zouden gaan.
Het is een wonderlijk gevoel waarbij je je sterk wilt houden, niet aan het ergste wilt denken, geen onnodige paniek wilt zaaien, proberen te genieten van de prachtige bergen, proberen te ontspannen maar wel steeds bezorgder word.
Totdat je het niet meer kunt houden en openlijk aan elkaar durft toe te geven dat je allebei vreselijk ongerust bent en dat als er vandaag geen bericht komt we de volgende dag naar huis gaan. Een paar uur later op een terras in de zon op 2800 meter aan een heerlijke apfelstrudel kregen we een appje van onze dochter: ‘sorry had geen bereik was in de woestijn op een safari’. De opluchting was groot maar niet eens echt uitgelaten want ook dan wil je de ander niet aansteken, zelfs niet als het dreigende onheil achter de rug is. Een intens gevoel dat ik nog niet eerder zo samen gevoeld heb.
Toen ik 30 jaar geleden na mijn studie besloot om 3 maanden door Azië te gaan reizen had ik met mijn vader afgesproken dat wanneer ik in een grote stad zou aankomen ik hem een telegram zou sturen dat ik oké was. Er was toen nog geen internet dus moest je naar het postkantoor (GPO) om daar een telegram te versturen. Dat kostte je toen een halve dag en het ging ook nog eens van je reisbudget af. Mijn vader kreeg dan dagen later per post een bericht met de tekst: “ I am ok “, Otto.
Ik vraag me af of mijn vader zich eigenlijk al die tijd net zoveel zorgen heeft gemaakt als ik nu in die drie dagen dat onze dochter uit de lucht was. Vast wel, maar toch anders. Vandaag kunnen we elk moment van de dag zien waar iemand is, wat iemand doet en vooral waarom. Het geeft ons een gevoel van rust, controle en veiligheid tot dat er iets onverwachts gebeurt. Dan ben je samen bang.
