Regeren is net als het beheren van je huishouding. Je probeert de financiën een beetje op orde te krijgen, neemt dagelijks honderden beslissingen over je huis, het onderhoud, je relaties, de school, de buurt, ontspanning, veiligheid, gezondheid etc. Allemaal zaken waar de overheid ook dagelijks mee bezig is. En als je gezegend bent met kinderen dan probeer je die zo goed mogelijk op te voeden. Ik moet daar steeds aan denken als ik het nieuws hoor over de verschrikkelijke oorlog in het Midden-Oosten. Partijen die beide maar één doel hebben: elkaar vernietigen. Maakt niet uit hoe lang het gaat duren, hoeveel slachtoffers er vallen het zal en moet gebeuren. En als het dan gelukt is weet niemand hoe het dan verder gaat. Is er dan een situatie waarin mensen nog kunnen en willen leven als ze niet al vernietigd zijn want dan valt er niet meer zoveel te leven. Kortom een doodlopende straat waarbij het lijkt als of niemand gebaat is bij een oplossing die niet als doel heeft elkaar te vernietigen.
Vergelijk het met een ruzie tussen twee kinderen. Als ouder probeer je de situatie even aan te kijken en hopen dat men er zelf uitkomt. Lukt dat niet en is de vrede ver weg dan zal een weldenkende ouder proberen te bemiddelen en als dat niet helpt zal het wat directiever worden aangepakt en zullen de kijvende partijen tot de orde worden geroepen om hun strijdbijl te begraven. Wat hierbij totaal uit den boze is het kiezen voor een der partijen. Iedereen weet dat dat niet helpt en dat het de zaak alleen maar zal verergeren.
Zo zou onze regering het ook kunnen aanpakken: geen partij kiezen, de partijen aanspreken op hun gedrag en kiezen voor vrede.
