In deze tijden van total-lock-down door de Corona crises heb ik vreselijk de behoefte aan iets opbeurends. Iets dat mij vrolijk maakt. Al het nieuws over de vele slachtoffers , de meningen en voorspellingen van experts en meninggevers zonder kennis (MZK) maken mij toch somber. Zelfs de grappig bedoelde filmpjes die ik ongevraagd krijg toegestuurd helpen mij niet echt. Ik moet me dwingen om mij open te stellen voor echt vrolijker zaken die gelukkig ook nog gebeuren hoe spaarzaam ook in deze tijd.
En ik heb iets gevonden. Het gaat over la Meis oftewel onze enige echte Sylvie Meis. Ik volg haar al jaren op de voet en ook al heb ik geen idee wat ze de hele dag doet ik vind haar echt een fenomeen. Het is zo’n vrouw die nooit ouder wordt en als enige het geheim bewaart hoe je eeuwig jong blijft. Het is zo’n vrouw waarbij je je niet kunt voorstellen dat ze ooit naar de wc gaat of een bad-hair-day heeft. Of ze nu de kerstboom versiert, de kliko aan de straat zet of iets onbenulligs als een paar schoenen uitzoeken om de tuin winterklaar te maken, het maakt niet uit. Ze weet van ieder moment een moment te maken waar haar fans naar uit kunnen kijken. Dag en nacht 24 uur lang mooi zitten te wezen vind ik onvoorstelbaar knap. Dat moet topsport zijn.
En nu hoorde ik het grote nieuws dat ze weer gaat trouwen. U herinnert zich nog het sprookjeshuwelijk met de heer Van der Vaart dat om, voor mij, onverklaarbare redenen op de klippen is gelopen. Ze heeft een nieuwe liefde gevonden waarmee ze haar leven wil delen. De geluksvogel heet kunstenaar Niclas Castello. Hij is het die het aandurft om zijn leven met, naast en vooral achter La Meis te delen in goede en in slechte dagen. Zo sprookjesachtig als haar eerste huwelijk zo spookjesachtig lijkt dit festijn te gaan worden. Ze gaan namelijk trouwen in Florence. De meest romantische stad op aarde waar volgens mij op dit moment andere zorgen dreigen. Maar niet voor La Meis die kiest haar eigen weg met Corona of zonder. Ik weet één ding zeker: als ik zou worden uitgenodigd ga ik zeker. Die gedachte beurt mij op.
Ik ben meer voor de lame ducks, dus ik volg Sabia