De regelmatige treinreiziger zal het wellicht al niet meer opvallen: het grote aantal conducteurs bij de Nederlandse Spoorwegen dat één of meerdere oorbellen draagt. Het is werkelijk opvallend hoeveel mannelijke medewerkers de oren met gaten heeft doorboord en voorzien van de meest uiteenlopende ijzerwerken.
Ik reis de laatste tijd voor mijn werk nogal vaak met de trein en mijn gedachten verdwalen dan nog wel eens in opmerkelijke theorieën. Zo ook nu door mijn verwondering over het grote aantal oorbellen van de conducteurs. Ik kwam al mijmerend op de volgende theorie.
Vroeger waren de kaartjes gemaakt van stevig karton en van een formaat dat niet veel groter was dan 3 x 2,5 cm o.i.d.. De conducteur had toen een simpele edoch zeer resolute gaatjestang waarmee hij het kaartje voorzag van een gaatje als bewijs van controle. De conducteur van vandaag heeft een opzichtig en ingewikkeld uitziende handterminal die meer weg heeft van een broodtrommel met een schermpje dan van een kaartjestang zeker in combinatie met de holster die hij/zij daarbij draagt die bij een cowboy in het wilde westen niet misstaan zou hebben. Die handterminal knipt geen gaatjes maar scant de ov-pas in een vloeiende beweging waarbij je het gevoel krijgt dat hij in een oogopslag je hele doopceel voorbij ziet komen, allemaal heel snel en heel efficiënt.
Het kan dus zijn dat de NS-medewerker, de meeste hebben de overgang zeker meegemaakt, het toch niet heeft kunnen verwerken dat ze geen mooie ronde gaatjes meer in de kaartjes mogen knippen. Deze daad van macht was immers echt definitief en niet meer te herstellen. Als compensatie heeft een groot aantal de hand aan zichzelf geslagen en de gaatjesknipdrift botgevierd op hun eigen lichaam en misschien ook wel op elkaar. Het klinkt misschien raar maar het moet iets met elkaar te maken hebben.
