Ik las onlangs een artikel over de beroemde ‘geluksprofessor’ Richard Layard. Hij betoogt dat als we gelukkiger willen worden we iemand anders moeten helpen. Daarbij is het van groot belang om jezelf onderdeel te voelen van iets dat groter is dan jezelf. Me dunkt dat we momenteel in iets groters verwikkeld zijn dan onszelf en dat, nu de nood aan de man is, het vanzelfsprekend is dat we anderen helpen. Conclusie we kunnen alleen maar gelukkiger worden door de Coronacrisis.
Dat geluk ook wordt bepaald door onze staat van gezondheid blijkt uit onderzoek onder mensen die leven in de Blue Zones, een aantal gebieden op aarde waar de mensen extreem oud worden. Een van de conclusies was dat als men behoort tot een groep van gelijkgestemden en regelmatig samenkomt dit een positieve invloed heeft op de gezondheid. Dus niet via Facebook, Instagram of een Whatsapp-groep maar echt in levenden lijve samenkomen.
In de huidige noodgedwongen bijna compleet contactloze maatschappij zullen we voor dat effect nog even geduld moeten hebben.
