Categorie: blog

Regeren is net als het beheren van je huishouding. Je probeert de financiën een beetje op orde te krijgen, neemt dagelijks honderden beslissingen over je huis, het onderhoud, je relaties, de school, de buurt, ontspanning, veiligheid, gezondheid etc. Allemaal zaken waar de overheid ook dagelijks mee bezig is.  En als je gezegend bent met kinderen dan probeer je die zo goed mogelijk op te voeden. Ik moet daar steeds aan denken als ik het nieuws hoor over de verschrikkelijke oorlog in het Midden-Oosten. Partijen die beide maar één doel hebben: elkaar vernietigen. Maakt niet uit hoe lang het gaat duren, hoeveel slachtoffers er vallen het zal en moet gebeuren. En als het dan gelukt is weet niemand hoe het dan verder gaat. Is er dan een situatie waarin mensen nog kunnen en willen leven als ze niet al vernietigd zijn want dan valt er niet meer zoveel te leven. Kortom een doodlopende straat waarbij het lijkt als of niemand gebaat is bij een oplossing die niet als doel heeft elkaar te vernietigen.

Vergelijk het met een ruzie tussen twee kinderen. Als ouder probeer je de situatie even aan te kijken en hopen dat men er zelf uitkomt. Lukt dat niet en is de vrede ver weg dan zal een weldenkende ouder proberen te bemiddelen en als dat niet helpt zal het wat directiever worden aangepakt en zullen de kijvende partijen tot de orde worden geroepen om hun strijdbijl te begraven. Wat hierbij totaal uit den boze is het kiezen voor een der partijen. Iedereen weet dat dat niet helpt en dat het de zaak alleen maar zal verergeren.

Zo zou onze regering het ook kunnen aanpakken: geen partij kiezen, de partijen aanspreken op hun gedrag en kiezen voor vrede.

Ik weet niet hoe het u is vergaan deze week maar ik had last van hoofdpijn. Ik ben niet zo’n medicijngebruiker en denk al snel dat lost het lijf zelf wel op. Maar het duurde aan en dus besloot ik een paracetamol te nemen. Ik pakte een nieuw doosje waar de bijsluiter nog in zat en las over de werking en bovenal over de bijwerkingen. Ik dacht nog dat kan niet veel zijn maar tot mijn verbazing zag ik toch wel wat verschijnselen die je je ergste vijand nog niet toewenst. En dan weet ik niet eens wat al die aandoeningen betekenen, niet fijn om te krijgen. We nemen zo’n pil eigenlijk zonder daarbij na te denken. Het is zo gewoon als een gekookt eitje bij het ontbijt. Ik noem er een paar die kunnen optreden: sedatie, depressie, verwardheid, hallucinaties, hoofdpijn, visusstoornissen, (draai)duizeligheid, afwijkingen in het bloedbeeld zoals agranulocytose, trombocytopenie, (trombocytopenische) purpura, leukopenie, neutropenie, hemolytische anemie, koorts, malaise en tremor.

Ik moest denken aan het festivalseizoen dat weer teneinde is en waar de bezoekers frank en vrij hebben kunnen losgaan en nu nog aan het nagenieten zijn van die heerlijke muziek, drank, leuke mensen en de pilletjes die daar onlosmakelijk bij genuttigd dienen te worden. Die pilletjes noemt men partydrugs. Het lijkt een verkoopslogan maar de naam suggereert dat er geen party een party is zonder drugs. 

Nu is de gemiddelde bezoeker van een festival geëngageerd, algemeen ontwikkeld, leeft bewust, heeft interesse in cultuur, heeft de middelen (een festival is tegenwoordig best prijzig) en beschikt over een bepaalde mate van intelligentie. 

Maar als het gaat over het innemen van een pilletje dat gemaakt wordt in een oude ranzige vervallen schuur, waar tot voor kort nog een paar honderd fokzeugen in te kleine hokken lagen te stinken, dan is dat eigenlijk wel ok. Maar ook de makers zijn niet door headhunters bij grote laboratoria en universiteiten weggelokt om dit spul te maken. Goed opgeleid met een zuiver moreel kompas die het wel zien zitten om de jeugd van tegenwoordig een onvergetelijke avond te bezorgen. 

Zo weinig vertrouwen dat we hebben in “big pharma “zoveel vertrouwen hebben wij in deze criminelen die maar één belang hebben zoveel mogelijk geld te verdienen. Dat is ook wel de enige overeenkomst tussen beiden maar daar houdt het wel op. 

Oud-minister Grapperhaus deed ooit de oproep om niet alleen de fabrikanten op te pakken maar evenzeer ook de consument te bewegen deze troep gewoon niet meer te gebruiken. Want als de vraag er niet meer is verdwijnt ook het aanbod, was zijn redenering. Misschien is het een idee om een bijsluiter bij die partydrugs te leveren als men na gebruik van die troep nog wel kan lezen te minste. 

Vandaag de dag een vliegreis maken is een hele toer. Niet alleen maar omdat je voor vertrek al een schuldgevoel hebt over de CO2 uitstoot die je gaat veroorzaken maar zeker ook omdat je die mallemolen van veiligheidschecks door moet om überhaupt in de vliegmachine te kunnen geraken. Ik heb dan altijd last van een autoriteitsprobleem als ik door weliswaar goedbedoelende maar daardoor niet minder irritante veiligheidsmedewerkers verzocht wordt nog net niet mijn onderbroek uit te trekken maar wel mijn broekriem, schoenen en ander verdacht materiaal waar mogelijk ongewenste explosieven in verstopt zouden kunnen zitten. De weerstand die dit bij mij oproept veroorzaakt een dermate slechte energie dat ik het niet ondenkbaar acht dat hierbij ook veel CO2 vrijkomt. Omdat we allemaal de verantwoordelijkheid hebben een bijdrage te leveren aan de reductie van dit probleem werd mij de oplossing, zoals wel vaker, van dichtbij aangereikt. 

Ik reisde met mijn vrouw en zoon naar Schotland en ik maakte me in de vertrekhal al druk bij het vooruitzicht van dat cordon aan veiligheidsmensen die met een genoegzame blik ons handenwrijvend stonden op te wachten. Mijn slechte humeur stond duidelijk met kapitale letters op mijn voorhoofd geschreven. Mijn zoon zag aan mijn uitstraling al duidelijke signalen van bovenmatige uitstoot van slechte energie en vroeg aan mij: “Pa waar maak je je eigenlijk druk om?” Een vraag naar de bekende weg wat mij betreft, want we kennen elkaar al een tijdje. Waarop hij zelf het antwoord gaf met een stralende glimlach op zijn gezicht: “ Ik ben altijd blij dat deze mensen er zijn. Het geeft me een gevoel van veiligheid dat ik straks niet met een of andere bomgordelterrorist naast mij in het vliegtuig zit”. Ik dacht: “Zo kun je er ook naar kijken”.

We komen volgens onderzoek gemiddeld 2,7 keer per week in de supermarkt. Dat is afgerond zo’n 150 keer per jaar. Nu schijnt de loyaliteit van de gemiddelde klant de laatste jaren te zijn afgenomen. Men gaat, zeker nu met die hoge prijzen, vaker shoppen voor de beste aanbiedingen maar over het algemeen blijft men uit gemak en omdat men de weg kent naar dezelfde supermarkt (formule) gaan. De concurrentie is hevig en we worden in de media doodgegooid met aanbiedingen en leuke spotjes. Om u een idee te geven spendeerden Albert Heijn en Jumbo in 2021 aan reclame respectievelijk € 88.000.000 en € 95.000.000 (Adformatie). Kan dat niet een beetje minder vraag ik mij af.

Ik wil hierbij de herkenningscoëfficiënt (HC) introduceren. De HC geeft aan het aantal bezoekers per tijdseenheid dat door een medewerker wordt herkend én de bezoeker dat ook als zodanig verbaal en/of non-verbaal heeft opgemerkt en zich welkom voelt.

Ik durf te beweren dat de HC van menig supermarkt rond de 0% schommelt. Ik kom nu ongeveer 30 jaar in dezelfde supermarkt, dat is dus zo’n 4500 keer. De medewerkers zijn in de tijd wel gewisseld maar niet ieder jaar geheel ververst dus een paar honderd keer heeft men zeker de gelegenheid gehad mijn gezicht te onthouden. Als ik de tijdseenheid van 30 jaar aanhoud en het aantal keren dat ik herkend ben dan krijg ik te veel cijfers achter de komma vrees ik.  

Tenzij het overgrote gedeelte van de medewerkers in de supermarkt lijden aan een speciale vorm van Alzheimer begrijp ik niet dat de herkenningscoëfficiënt bij supermarkten zo laag is. Het is daarom zo opmerkelijk omdat onderzoek uitwijst dat herkenning gezien wordt als een vorm van waardering voor de loyaliteit van de klant. Herkenning geeft een positief gevoel en zorgt dat mensen terug blijven komen. En zeker als het gemeend en authentiek gebeurt. En het goede nieuws is: het kost niets. Zo kun je miljoenen besparen op reclame door de medewerkers te trainen op herkenning van de klant. 

Ik weet niet hoe het u is vergaan deze week maar ik heb mij nogal verbaasd over de berichtgeving omtrent de beloning van de grote baas van Ahold. De Volkskrant rekende uit dat hij 122 keer meer verdiend dan de werknemer op de vloer in de winkel. 

Gezien de hoogte van het bedrag dat de CEO getoucheerd heeft moet hij een wel heel bijzondere prestatie geleverd hebben. Een prestatie op championsleague nivo. 

Ga maar na de omzet van Ahold is in 2020 explosief gegroeid en zoals een CEO in zijn eentje verantwoordelijk is voor het gehele reilen en zeilen van de company is het natuurlijk meer dan terecht dat hij daarvoor alle credits krijgt. En zeker als je in aanmerking neemt wat de man een verantwoordelijkheid heeft en die druk en die onmisbaarheid dat als jij er niet meer bent het gehele bedrijf plots stuurloos en failliet gaat. Hoe ga je daar mee om. Dankzij hem en hem alleen en een aantal onbeduidende externe omstandigheden als een pandemie waardoor 80 % van jouw concurrentie knock-out in de hoek ligt, heeft Ahold het geweldig gedaan. Slechts 1 minpuntje moet nog wel vermeld worden en dat is dat de winst door wat kostenstijgingen ietsje lager was. Een kniesoor die daarover valt en je moet wat te zeiken hebben niet waar? 

Het had immers ook heel anders kunnen uitpakken. Men had ook zomaar eindeloos veel verlies kunnen draaien zoals veel andere bedrijven hebben gedaan. Maar door een uitgekiende marketingstrategie, uitmuntend leiderschap, kansen afwegen en pakken, écht ondernemen en risico’s nemen door scherp aan de wind te zeilen met een duidelijke visie is dit de successtory van de eeuw. Een duidelijk gevalletje van: “succes is een keuze”. Echt een bovenaardse prestatie. Ik zie hem al shinend als een hond met zeven nullen op het schoolplein, in zijn spaarzame tijd te wachten op zijn kind met al die moeders die hem met open mond vol bewondering staan aan te gapen. De nominatie voor CEO van het jaar is voor hem een zekerheid. Als hij er toch niet was wat zou de wereld er toch vreselijk uitzien.

En dan die vuilnisman die zonder een academische opleiding onvermoeid in weer en wind slechts alle rotzooi van de hele wereld opruimt. Slechts door een uitgekiende strategie, logistiek en efficiency van de hoogste orde, leiderschap dat de mensen motiveert, klantgericht en stipt op tijd volgens afspraak, risico’s en kansen afwegend en altijd de juiste keuzes maakt weet hij de omgeving van alle Nederlanders slechts leefbaar en vooral gezond te houden. Hij zorgt dat er geen ratten en ander ongedierte in onze huizen en straten zijn. Om maar te zwijgen over de onverdraaglijke stank en het risico van ziektes die bij warm en zonnig weer de neusvleugels binnendringt.  Als hij er toch niet was wat zou de wereld er toch vreselijk uitzien. 

Monopoly

Sinds de Corona-pleuris is uitgebroken zijn de rekenmeesters in en over Nederland in rep en roer. Instituten als het CPB, CBS, OESO, IMF, PBL, DNB etc., dé gidsen voor de beleidsmakers van ons land, zijn naarstig bezig ergens toch een beeld voor de toekomst te schetsen waar we ons aan vast kunnen klampen of direct van in een depressie kunnen raken.

Zo kwam het CBS onlangs met het ontzagwekkende bericht dat in het eerste kwartaal van dit jaar ons bbp met slechts 1,7 % is gezakt. Hoopvol bedoelt maar pas sinds 15 maart, 2 weken voor het einde van het eerste kwartaal, werd pas duidelijk wat er aan de hand was en voordat iedereen de consequenties een beetje door begon te krijgen zaten we al in het 2^ekwartaal. Dus niet echt een cijfer om hoop uit te putten zeker niet met de wetenschap van vandaag. 

Een andere niet onaanzienlijke rekenmeester De Nederlandse Bank kwam met de ontzagwekkende berekening dat onze economie dit jaar krimpt met 6,4 %. Maar, zeggen ze erbij, het kan ook nog meevallen en tegenvallen vandaar dat we (DNB) berekend hebben dat het ook 3,4 % kan zijn of 11,8 %. Geen 11,9 % of 11,3 %, nee exact 11,8%. 

Wat moeten we met deze berichten vraag ik mij af?

Ik moest denken aan vroeger toen ik met mijn broers en vrienden monopoly speelde. Als er op een moment nog maar één iemand alle straten en al het geld bezat was er geen plezier meer aan en besloten we het spel stop te zetten en nieuwe regels te maken waardoor het spel weer leuk werd. Dit is wat er nu aan de hand is. Het spel is niet meer leuk, de slachtoffers zijn er velen behalve dan de Bezossen en Gatesen van deze wereld. Het is tijd voor nieuwe regels en als we blijven denken in oude structuren en modellen blijft het spel vervelend en haken de deelnemers af. 

Zo hoorde ik onlangs Koen Teulings, voormalig rekenmeesterbaas van het CPB en tegenwoordig hoogleraar Economie aan de universiteit van Cambridge. Hij betoogde dat het percentage schuld dat de overheid nu mocht hebben van 60% eigenlijk veel te laag was. Het zou hoger moeten zijn. Die 60% is overigens een politieke keuze die we zelf hebben bedacht, gewoon door 150 tamelijk opgeleide 2^e Kamerleden die eigen afwegingen maken.

Men zegt wel eens: morgen is er niks en vandaag is wat er is. Dat betekent dat we alles zelf te bepalen hebben en als het niet past dan veranderen we het. Zo hebben we alles in het leven in de tijd zelf bepaald als de omstandigheden daar om vroegen. Mensen aan de praatshowtafels pleitten de laatste maanden voor een ‘reset”, alles weer op nul en kijken hoe we verder moeten, net zoals wij vroeger het Monopolyspel resette omdat het niet meer leuk was. Waarom we deze drang juist nu hebben is mij overigens een raadsel en waarom we dit niet vaker doen. Het zal te maken hebben met iedereen in hetzelfde schuitje, stilstand van alles en tijd om na te denken en te reflecteren. Voor een leuker spel waaraan iedereen kan deelnemen. 

Op 1 juni zijn de beperkende maatregelen van de intelligente lockdown versoepeld en kunnen we ons weer wat vrijer bewegen. Sterker, als u van plan bent een demonstratie te organiseren en veel mensen weet te mobiliseren is het “party-as-usual“ want geen autoriteit zal u een strobreed in de weg leggen. 

Maar een leven naar normaal, voor zover het leven überhaupt ooit normaal was en zal worden, gaat niet gebeuren zolang er geen 100% werkend vaccin is gevonden. Tot die tijd zullen we ons moeten behelpen met de corona-test die vanaf 1 juni voor iedere Nederlander gratis beschikbaar is. 

Maar of je nu immuun bent of het niet onder de leden hebt in beide gevallen is het lastig dat van de buitenkant te zien. En zeker wanneer je geweten je bezwaart om je te laten vaccineren is het fijn als dat op een of andere manier zichtbaar is.

Nu dragen Hindoes een stip op het voorhoofd. Het heet een Bindi wat druppel of oog in Hindi betekent. Eerst alleen door vrouwen gedragen maar nu is het een modeverschijnsel voor man en vrouw en kun je het in alle kleuren van de regenboog kopen en op je voorhoofd plakken. Hindoes gebruiken het om te communiceren of ze getrouwd zijn, naar een tempel zijn geweest of tegen onheil. Iedereen kan er zijn/haar eigen betekenis aan geven. Er zijn zelfs Hindoes die het zien als een extra ‘oog’: het derde oog. Dit is een symbolisch oog dat naar binnen is gericht zodat je je eigen gedrag en gedachten kunt bekijken. Ook handig om in deze barre tijden een hulpmiddel bij de hand te hebben om te kunnen reflecteren. 

Als we nu allemaal een bindi op ons voorhoofd plakken kunnen we ook weer normaal met elkaar omgaan, tenminste als het Outbreak Management Team dan wel duidelijk aangeeft welke kleur bij welke betekenis hoort. Anders komt daar weer discussie over.